این گروه جدید در یک تور کوچک در آلمان و اسکاندیناوی است. اگرچه آنها آهنگ های کاور می نوازند، اما به وضوح نوازندگانی پرشور و ماهری هستند. گروه کوچکی از علاقه مندان می توانند این کار را در یک عصر روز هفته در یک فروشگاه کوچک ضبط در آماگر تجربه کنند.
جورج (اشمن) از ویرجینیا سابقه موسیقی دان خیابانی دارد. Hansom اکنون به عنوان رهبر گروه New Heartaches خود با تیمی از ویولن، گیتار باس، گیتار آکوستیک، گیتار الکتریک و آخرین اما نه کم‌اهمیت‌ترین لپ استیل، ایفای نقش می‌کند. آنها با هم توانستند صدایی را که ما با موسیقی کانتری در دهه 40 و چندین دهه پس از آن مرتبط می‌دانیم، بازسازی کنند. خوانندگان اصلی آنها لذت بخش بودند. بدون فریاد زدن یا تقلید، عبارت معتبر مناسب با هق هق، ترک های صوتی و آخرین اما نه کم اهمیت ترین، یودل زده می شود، که عده ای در اینجا با موفقیت کم و بیش تلاش می کنند.
این ادای احترام به هنرمندان قدیمی کشور، عمدتا هنک ویلیامز، اما جورج جونز، ری پرایس، ارنست تاب بود، از زمانی که موسیقی در هانکی-تونک ها و سالن های رقص یا از طریق نمایش های رادیویی اجرا می شد.
ما چند ساز تازه مانند “Steel Guitar Rag” و “Draggin' the Bow” گرفتیم، اما همین موضوع بود.
آهنگ های کانتری، با عناوینی مانند: “وقتی از شکستن قلب های دیگر خسته شدی”، “من هستم”
قدم زدن بر روی زمین، “اشک در چشمان من”، “من شیطان هستم که او را تاکی کرد”،
“Pick Me up on Your Way Down” که بیشتر کارنامه آنها را تشکیل می داد.
این آثار معروف آن دوره نبودند، بلکه عناوین مبهم‌تری بودند که آنها پیدا و جلا داده بودند. و ما بدون زحمت سبک ها را دور زدیم. سوئینگ وسترن، آهنگ های گاوچران، هانکی تانک و تصنیف ها و بالا و پایین ثبت احساسی با آهنگ هایی درباره قلب های شکسته و به دنبال آن موسیقی رقص شاد.
به ندرت می توان این موسیقی نوستالژیک را در اینجا در اروپا به صورت زنده تجربه کرد، اما این موسیقی آنقدر مسری و صمیمانه اجرا شد که یک جا نشستن سخت بود. بنابراین با وجود متراژ بسیار کم، برخی از زوج ها از امکان تاب استفاده می کردند.
